Beste lezer,
Terwijl u nietsvermoedend uw dagelijkse boterham besmeert, uw stukje kaas op uw cracker legt of uw pasta afgiet, is er in de Brusselse achterkamertjes weer een stukje toekomst voor u bepaald. Een toekomst waarin u niet alleen een “burger” bent, maar ook een onbewuste testpersoon in een groots experiment met het menu van de toekomst. Jawel, de EU heeft besloten dat meelwormen – u weet wel, die krioelende beestjes die normaal gesproken bij reptielen op het menu staan – nu officieel in ons eten mogen worden verwerkt.

“Maar het is duurzaam!” roepen de beleidsmakers, terwijl ze waarschijnlijk zelf liever aan een goed doorbakken entrecôte knabbelen dan aan een broodje meelworm. “Het is een eiwitbron van de toekomst!” klinkt het als een kerkkoor vol heilige overtuiging.

Allemaal goed en wel, maar wat ze er niet zo luid bij zeggen, is dat deze kleine beestjes een venijnig geheimpje hebben. Mensen met een schaaldierenallergie kunnen namelijk heftig reageren op deze knapperige kruipers. Kwestie van kruisreactiviteit: de chitine in de pantsertjes van de meelworm lijkt verdacht veel op die van garnalen, krabben en kreeften. Met andere woorden: als u normaal gesproken geen gambaspiesjes eet omdat uw keel ervan opzwelt als een reddingsboei, dan kan die “verrukkelijke” nieuwe pasta ook zomaar een bezoekje aan de spoedeisende hulp opleveren.

Maar wees gerust, want de EU heeft ons heus wel “geïnformeerd”. In kleine lettertjes, verstopt tussen andere etiketten en regeltjes, wordt ergens vermeld dat dit product niet voor iedereen geschikt is. Natuurlijk wordt er niet grootschalig gewaarschuwd – dat zou de meelwormlobby in Brussel maar in de weg zitten.

Zo wordt de gewone burger, die gewoon een brood wil eten zonder onverwachte culinaire verrassingen, wederom als proefkonijn gebruikt in een wereld die steeds minder draait om keuzevrijheid en steeds meer om opgelegde alternatieven.

Bon appétit, beste lezer. Of zoals ze in Brussel zeggen: “Smaakt het niet, dan eet u het maar!”