John Hooft, afgevoerd door de politie. Het nieuws ging als een lopend vuurtje, of beter gezegd: als een trage, rokerige vlam die zich door nat stro heen worstelt. In kroegen werd gefluisterd, in supermarktrijen werd geknikt, en in WhatsApp-groepen werd getypt tot de duimen eraf vielen. Niemand wist wat er gebeurd was, maar dat hield niemand tegen om er een mening over te hebben. Verhalen zijn tenslotte mooier als je ze zelf mag invullen.
Het begon allemaal bij Marc van Daalen, een man die roddelen tot kunst had verheven. Nog voor de politieauto’s goed en wel uit het zicht waren, had hij het halve dorp al ingelicht. “John Hooft! Midden in een meeting weggehaald! En de burgemeester? Die rende weg alsof hij een lijk in de kast had!” Of hij het gezien had? Welnee. Maar Marc was niet iemand die zich door feiten liet afremmen. Een verhaal moet rollen, en rollen deed het.
Die meeting, op 24 maart in Tiel, was een mysterie waar Sherlock Holmes nog een punthoofd van zou krijgen. Wat werd daar besproken? Zaken, politiek, of iets waar je beter niet over praat als er kinderen in de kamer zijn? De politie komt niet zomaar binnenvallen met zwaailichten en norse gezichten, dus er moest iets aan de hand zijn. Corruptie, fluisterde de een. Een afrekening, mompelde de ander. Iemand beweerde dat Hooft al maanden een schaduw had die zijn brievenbus in de gaten hield. Een ander zei dat hij gewoon pech had: verkeerde tijd, verkeerde stoel.
Officieel bleef het stil. De politie zei niets, de burgemeester was ineens onvindbaar, en John Hooft? Die verdween na 40 minuten als een goochelaar zonder applaus. Dat maakte het alleen maar erger. Op sociale media ging het los: “Hij verzette zich! Drie man moesten hem platdrukken!” schreef een X-gebruiker met te veel tijd. Een ander zwoer dat het allemaal nep was, een rookgordijn voor iets groters. De waarheid werd een soort eenhoorn: iedereen praat erover, niemand heeft hem gezien.
Wat overbleef was een dorp vol verhalen, een naam die rondzoemde als een vervelende vlieg, en een vraag die niemand kon beantwoorden: wat speelde er nou echt in die zaal, die avond in Tiel? Laat mij het proberen, want ik was erbij, en anders dan de rest heb ik geen talent voor verzinnen.
Het begint bij Quantumpreneur B.V., een bedrijfje dat klinkt als een mislukte sciencefictionfilm en gevestigd is op het huisadres van Christiaan Baan. Miljoenen werden opgehaald voor een zogenaamde trust, samen met zijn maat, een keurige gereformeerde jongen – net als Baan zelf, natuurlijk. Baan trad op als een sort Messias toen de Rabobank moeilijk deed. Geld dat naar Van Egmond Beheer was overgemaakt, werd geblokkeerd wegens verdenking van witwassen – of misschien was het al witgewassen door al die keurige oudjes met AOW en pensioen die klant waren bij Rabo. De KYC-mensen van de bank zaten met rode oortjes te puzzelen, maar uiteindelijk ging het geld terug naar de gepensioneerden. En toen kwam Baan met dé oplossing.
Als nette online dienstverlener – een soort digitale dominee, zeg maar – bedacht hij dat het geld via Quantumpreneur naar Profit Prison B.V. moest, want die hadden een vergunning van de AFM of DNB (kies maar, het klinkt toch allemaal hetzelfde). Veilig en vertrouwd, zei hij. Het geld stroomde binnen, niet alleen bij Profit Prison, maar ook bij Baan zelf. Zijn oude Golf werd ingeruild voor een BMW 530e station, mevrouw Baan kreeg een frisse nieuwe Golf, en alles leek pais en vree. Wat een zegen.
De achterban dacht dat het geld naar Amerika ging, maar Profit Prison hield een smakelijke 850.000 euro achter als “vergoeding”. Uiteindelijk kwam er maar 450.000 aan in de VS, en de rest? Die verdween ergens in de mist. Baan haastte zich naar Spanje en Frankrijk om zijn kinderen te zien – eindelijk vrij, zoals Coco Chanel ooit zei: geld maakt vrij. En wie ben ik om dat te betwijfelen? Maar toen het geld niet aankwam in Amerika, streek een grote klant over zijn hart en vulde de 850.000 nog eens aan. Wat er met die eerste pot gebeurde? Volgens Baan en Van Egmond zit het bij een trust, onderdeel van het Tata-concern, met 7 miljard in kas en een kleinere trust in Singapore. Slim beleggen via de B.V. in Baans huurhuis, doorgeschoven door Van Egmond Beheer, zou 2 tot 3 procent per maand opleveren. Maand na maand. Alleen: die rente? Nooit gezien. De toezichthouders houden alles tegen vanwege gedoe rond John Hooft, zeggen ze. Het geld staat vast in Singapore, bij een trust die – volgens mensen die het ter plekke checkten – niet bestaat. Geen UBO-register, geen trustregister, geen chique PA’s in korte rokjes met Louboutins. Niets. Alleen een website die verdacht veel lijkt op die van Baans vrouw. Geen telefoonnummer te bekennen. Heeft u er een? Laat het ons weten.
Ondertussen ging Willie van Egmond vrolijk door met geld ophalen bij de klanten van Hooft en Van Daalen. Waarom, als die 850.000 niet aankwam? Simpel: Willie krijgt 10 procent provisie van Quantumpreneur op het “rendement”. Bij miljoeneninvesteringen met 2 tot 3 procent per maand tikt dat lekker aan. Exponentiële groei van virtueel geld – prachtig toch?
Dan die meeting in Tiel. Willie schudde Hooft de hand, maar bedacht toen dat lastige vragen niet handig waren. Hij sprintte naar Christiaan Baan met het nieuws. Baan, als een dominee die betrapt wordt met zijn hand in de collectezak, stormde naar voren en zei: “Vriendelijke vriend, jij bent hier niet welkom.” Hooft ging niet weg – ik plofte achterin op een tafel. Baan en Willie stelden zich voor de zaal op en zeiden dat ik moest oprotten. Ik zei: “Dan stel ik mijn vragen nu wel.” Vraag één: als een trust borg staat, moet daar bewijs van zijn. Baan snauwde dat ik de contracten niet snapte en zweeg verder. Ik liep naar voren, vroeg Willie wat hij wilde. “Weg!” zei hij. “Kan niet,” zei ik, “ik vertegenwoordig investeerders die mij schriftelijk gevraagd hebben hier te zijn.” Willie hield vol, en de Goudkorting-klanten bemoeiden zich ermee. Arjen Lont schreeuwde het hardst: “Weg, ik weet wie je bent!”
Ik schoof naar de andere kant van de zaal, maar niet voor Willie zei dat ik hem veel geld had gekost – een raadsel, want ik verdiende nooit iets aan hem. Bij Cor Nuyts had ik een fijn gesprek – een goedgemutste man, altijd prettig. Oh ja, ik vergat: voor ik wegliep, zei ik tegen Willie: “Bel de politie, anders blijf ik gezellig.” Hij deed het. Alleen snapte de politie hem niet, dus ik hielp: “Zeg P.C. Hooft, dat werkt beter.” Willie deed het, en de agenten kwamen. Baan belde ook nog, voor de zekerheid.
Bij Nuyts zat Henk Linde, een man uit het Oosten met een voorliefde voor gloeiendhete thee die mevrouw Van Egmond net uit de keuken had gehaald. Hij pakte de thee, kwam terug en begon te trillen – niet van woede, maar omdat hij dat zelf wilde, als een soort theaterstukje. Met een stalen gezicht waarschuwde hij dat die thee zomaar in mijn gezicht kon belanden als ik niet wegging. Een leraar nog wel, die zonder toestemming van zijn vrouw haar geld in risicobeleggingen stopte na een uitstapje naar Tanzania. Zijn vrouw vond het genoeg en vertrok. Ik besloot dat Henk, met zijn geacteerde tremoren, ook een gevaar was voor Nuyts, dus we liepen samen de gang op. Kors Labrie, nog een Goudkorting-klant, vond ook dat ik weg moest. Ik legde uit dat ik een volmacht had, maar de agenten uit Nijmegen, begeleid door dominee Baan, snapten dat niet. “Een volmacht is voor verkiezingen,” zeiden ze. Tja, tegen zoveel wijsheid begin je niets. Ik liep vrolijk mee naar buiten, kletste nog tien minuten met de agenten over de goeie ouwe tijd – toen je nog met z’n tweeën in een politieauto zat en soms meer deed dan boeven vangen – en ging hongerig naar huis.
Wie zit achter Profit Prison B.V., in een armoedig pand in Alkmaar? De vrouw van Michael Ramsing, een Prins Pils die geld uitgeeft alsof het water is – uw water, welteverstaan. Terugbetalen doet hij niet, tenzij er een mes in zijn been gaat. Door wie? Oude kennissen uit de wereld van clubs met binnen- en buitenzwembaden. En haaien. Kleine haaien. Eén keer liet iemand met 40 graden koorts die haaitjes los in het grote bad. De dames lachten, de heren renden. Ik werd weer gevraagd te vertrekken – dit keer zonder politie.
Miljoenen gingen naar Quantumpreneur en Van Egmonds B.V. Rente? Nul. Maar Baan en Willie overtuigen iedereen dat banken waardeloos zijn en dat de samengestelde interest keurig in Excel staat. Nog drie jaar uitstellen, en klaar. Triest genoeg zaten er slimme mensen in die zaal. Als het niet om mijn klanten ging, was dit een Netflix-serie waard. Te droevig voor woorden, en dan moest ik ook nog 20 euro meenemen voor het eten. Hoeveel hebben jullie al weggegooid?
